In tijden als deze, waarin de vitale beroepen zich vrij moeiteloos onderscheiden van de bullshitberoepen, vraagt een mens zich wel eens af of zijn gekozen bestaan zinvol genoeg is. Zelf doet het mij goed om kennis te nemen van mensen die hun leven ogenschijnlijk aan iets onbenulligs hebben verspild. Neem John Mainstone, natuurkundige aan de Universiteit van Queensland in Brisbane, Australië. John Mainstone heeft wellicht een schitterende carrière achter de rug, boeiende reizen gemaakt en amoureuze escapades beleefd die het heelal hebben doen sidderen, maar hij zal altijd bekend staan als de man die 52 jaar lang tevergeefs heeft gewacht.
Het verhaal begint in 1927, als Johns voorganger Thomas Parnell wil aantonen dat sommige stoffen vast lijken maar eigenlijk een vloeistof zijn. Hij stopt een zekere hoeveelheid pek in een trechter, wacht drie jaar en haalt de stop eruit. Acht jaar later, Hitler is aan de macht gekomen in Duitsland, de Spaanse Burgeroorlog is uitgebroken en de Hindenburg neergestort, valt de eerste druppel naar beneden. Niemand die het heeft gezien.
In 1961, we zijn twee druppels en de uitvinding van de atoombom en die van de rock & roll verder, krijgt dan eindelijk John Mainstone de leiding over het experiment. Hij is vastbesloten een druppel te zien vallen. Bij de vierde en vijfde druppel is hij niet echt in de buurt. In 1979 valt de zesde druppel op een zondag, de enige dag in de week dat hij niet aanwezig is. In 1988 valt de zevende druppel precies op het moment dat hij een kopje koffie aan het halen is. En als ze in 2000 eindelijk een camera op de zevende druppel hebben gericht, hapert het beeld op het moment suprême.
In 2013 sterft John Mainstone op 78-jarige leeftijd zonder de druppel ooit te hebben zien vallen. Op een foto uit 1990 staat hij achter de pekdruppelopstelling. De pekdruppel glimt soeverein, uitdagend haast. Ik meen een melangolische wanhoop in de ogen van Mainstone te bespeuren. Op andere foto's zie ik afwisselend geamuseerdheid, waanzin en berusting.
In 2014, een klein jaar na Mainstone's dood, dreigt de negende druppel de achtste druppel te raken. Bij het verwisselen van de stolp breekt de druppel.
Je kan het vallen van de tiende pekdruppel bekijken op een livestream. Onder een stolp hangt aan een trechter een dikke zwarte druppel boven een glazen beker. Je ziet iets bewegen zonder dat je het ziet bewegen. Naast de stolp de beker met reeds gevallen druppels. Hoe minder pek er in de trechter zit, hoe langzamer de druppel valt. De tiende druppel is nu zes jaar onderweg, het zal nog wel minstens zes jaar duren voordat ie loslaat. In Ierland is het ze inmiddels wel gelukt, om een vallende druppel op camera vast te leggen. Je kunt het terugkijken, maar dat is toch niet hetzelfde als de druppel live te zien vallen. John Mainstone wilde getuige zijn van iets wat zelden voorkomt en voorbij kan zijn als je met je ogen knippert. En zo een glimp opvangen van de essentie.
Maar ik denk ergens dat hij blij moet zijn dat zijn geduld niet is beloond. Uiteindelijk stelt het vallen van de druppel niks voor. Het wachten, daar gaat het om.